The Speed of Trust; een boek om te lezen!

Voor het project van Marcel heb ik deze week het boek "Speed of Trust" gelezen van Stephen MR Covey, de zoon van Dé Covey van de 7 eigenschappen van effectief leiderschap. Een erg waardevol boek en zeker een aanrader. Hij stelt dat vertrouwen de sleutel is die alles verandert en het is ook aangetoond; bedrijven waar een hoge mate van vertrouwen is, halen betere resultaten dan bedrijven waar een lage mate van vertrouwen is. Ik heb vaak als ik dit soort managementboeken lees, een hoog "open deuren" en "ja, logisch" gevoel, maar toch in de praktijk blijkt dan vaak dat we die open deuren voorbij lopen en juist de voor de hand liggende zaken niet zien en zoeken naar moeilijke oplossingen. Volgens Covey is vertrouwen de meest belangrijke leiderschapscompetentie van de nieuwe wereldeconomie, en de nummer 1 taak van een leider is om vertrouwen te inspireren. Als je het boek leest, zul je het daar ook volledig mee eens zijn! Ik raad het iedereen aan te lezen, het leuke is dat het niet alleen toepasbaar is op organisaties, maar ook op je persoonlijke leven.

Grappig is dat er veel voorbeelden in staan en 1 voorbeeld spraken mij in het bijzonder aan. Het eerste voorbeeld ging over "Intentie", één van de 4 kernen (of Cores) die belangrijk zijn voor de 1e schil van vertrouwen; zelfvertrouwen (of geloofwaardigheid). Als voorbeeld werd genomen dat NGO's of liefdadigheidsorganisaties in onderzoeken naar vertrouwen altijd als hoogste uit de bus komen, terwijl bijvoorbeeld politici altijd onderaan de lijst staan. Het is vooral de "intentie" of het "motief" waarop NGO's hoog scoren en politici laag. Op de website van Covey staat een industrie trust profile waarin je ziet dat de farmaceutische industrie ook laag scoort op Intent. Het goede nieuws is dat je aan vertrouwen kunt werken en het kunt herstellen! Om "Intent" te verbeteren kun je 3 zaken doen; de eerste is onderzoeken of je intentie goed is, maar daar twijfel ik bij GSK voor geen moment aan! Onze missie is glashelder: we willen patiënten helpen om meer te doen, zich beter te voelen en langer te leven. Het tweede verbeterpunt is "maak duidelijke wat je intentie is, en wees eerlijk". Ik denk dat we daar nog veel in kunnen verbeteren. Door alles wat we doen, te doen vanuit de patiënt, zal dat ook duidelijk worden voor de buitenwereld. Ik kan me goed voorstellen dat de buitenwereld die naar ons kijkt, zich soms afvraagt wat onze echte intentie is omdat we zo intern gericht zijn. Het derde punt is "kies overvloed", en dit gaat om een mindset. Een vraag die je hier zou kunnen stellen is "als ik in een onderhandeling zit, geloof ik dan echt dat het mogelijk is om met een oplossing te komen die voordeel levert voor ons beiden - of denk ik heel diep van binnen, dat die ander alleen maar voordeel kan hebben als ik eraan verlies?". Door vanuit overvloed te denken in plaats vanuit de beperking, kom je vaak tot betere oplossingen voor beide partijen. Dit is er ook 1 om over na te denken. Als wij met klanten praten, denken we dan echt vanuit de klant? En dan ben ik weer terug bij waarom ik dit boek aan het lezen ben. Erg interessant.

Overigens ben ik ervan overtuigd dat veel NGOs wel degelijk profiteren van het feit dat ze zo hoog scoren in vertrouwensonderzoeken. Ik heb nu een klein kijkje in de keuken mogen nemen van non-profits en er zijn ook veel non-profts waarbij slechts een klein deel van het ingezamelde geld ten goede komt aan het doel en er heel veel geld opgaat aan allerlei managementlagen en inefficiente manieren van werken. Wisten jullie trouwens dat de non-profit sector ook wel de Derde of Third Sector wordt genoemd? Dit omdat non-profits de derde industrie zijn in de USA, na retail en wholesale maar nog voor de bouw, de bankwereld en telecommunicatie! In de afgelopen 15 jaar zijn non-profits sneller gegroeid dan de economie in de USA en zijn er ieder jaar 30.000 nieuwe organisaties bijgekomen. Het is een sector waar wij ook veel van kunnen leren. Mijn volgende boek is dan ook "Forces for Good", the six practices of High-Impact nonprofits, waar ik tijdens mijn PULSE assignment al veel in heb gelezen maar waarin ik nu gericht op zoek ga of er tips in staan hoe we ons kunnen verbeteren in klantgericht denken. Wordt vervolgd!

Weer terug in Nederland!

Weer samen!

Op veler verzoek zal ik de komende weken hier verslag doen van mijn re-integratie binnen GSK en terugkeer naar het "gewone" leven. Maar voor degene die ik nog niet gesproken heb, nog even terug naar eind januari. Vrijdag 27 januari, op mijn verjaardag, heb ik Jeroen opgehaald van het vliegveld in Johannesburg. Wat leuk was het om hem weer te zien en het vooruitzicht van 3 weken vakantie samen gaf me een heel blij gevoel! Samen zijn we naar Munsieville gegaan waar we in de Embassy met een aantal mensen koffie hebben gedronken met taart! Ik heb Jeroen nog een korte rondleiding gegeven door Munsieville, oa naar Mayebuye waar de entrepreneur ladies wonen, en toen zijn we vertrokken naar Johannesburg voor onze vakantie. Eerst 2 weken kamperen in Botswana met een groepsreis. Dat was heel erg bijzonder. De Okavango Delta is een prachtige plek met honderden waterlelies op het water, nijlpaarden die nieuwsgierig steeds dichter bij je kano komen, en veel wildlife. Wild kamperen in Chobe was ook erg bijzonder en mijn angst voor olifanten is een stuk minder geworden, ze kwamen in ons kamp en waren erg relaxed. Na nog een weekje samen in Drakensbergen in Zuid-Afrika waar we heerlijk gewandeld hebben en genoten van een warme douche en een echt bed, was de harde realiteit weer in zicht, naar huis. Ik had wel heel veel zin om naar huis te gaan en mijn familie en vrienden weer te zien, maar het idee dat PULSE nu definitief afgelopen was en ik maandag weer aan de slag zou gaan bij GSK, gaf me toch wel wat zenuwen. Vooral omdat nog niet duidelijk is, wat ik precies ga doen omdat mijn baan die ik had voor PULSE inmiddels niet meer vacant was. Maar aan de andere kant kijk ik ook uit naar nieuwe uitdagingen die ervoor in de plaats gaan komen. We werden door de hele familie (zowel van mijn kant als van Jeroen) op Schiphol onthaald. Mijn ouders en zus hadden met mijn nichtjes een spandoek gemaakt met daarop: "Welkom thuis, we zijn trots op je!". Dat was heel erg bijzonder en ik vond het heel fijn om ze allemaal weer te zien.



Zonsondergang in de Okavango Delta



Afgelopen maandag dus weer aan de slag bij GSK. Ik heb nog veel zaken af te ronden voor PULSE zoals declaraties, mijn case report, PDP etc. Daar begin ik maandag eerst maar eens mee. Dinsdagochtend heel vroeg uit bed omdat ik naar London vlieg. Ik heb mijn eindgesprek met Paul van Project Hope UK en 's middags een sollicitatiegesprek in GSK house. Een heel lange dag want ik ben pas om 23.30 weer thuis. Het was erg leuk om weer bij Project Hope UK te zijn. Van Paul heb ik veel lovende woorden in mijn PDP review gekregen waar ik erg trots op ben. Zelfs Brad Wilson, de voorzitter van de Board, kwam nog even speciaal langs om me te bedanken en gedag te zeggen. Het gesprek 's middags ging ook goed en er komt nog een vervolg omdat we door een uitgelopen vergadering te weinig tijd hadden. Woensdag  ben ik de hele ochtend bezig geweest met mijn declaraties en mijn overzicht van mijn budget dat ik moest inleveren. Wat een uitzoekwerk! 's Middags heb ik de presentatie over PULSE gemaakt die ik donderdag bij GSK zou geven. Leuk om er weer in te duiken en bij alle foto's komen de herinneringen weer boven. Donderdag naar GSK. Wat me opvalt is dat alle muren vol hangen met flowcharts, brown papers en dashboards......waar is de patiënt??? Wat me echt opvalt na 6 maanden is dat er NOG meer processen zijn gekomen en ik vraag me hardop af, of we niet verzuipen in de processen. Natuurlijk, processen zijn nodig en ik ben ervan overtuigd dat de ADP manier van werken (die nu heel HOT is binnen GSK) zeker bijdraagt aan effectiever werken, maar jongens....het is geen DOEL op zich. Let op dat je kritisch blijft waarom je een proces doet. De output blijft het belangrijkste! In mijn presentatie in het auditorium deel ik mijn belangrijkste leerpunten en observaties met de aanwezige collega's en ik hoop van harte dat ik hiermee mensen aan het denken weet te zetten. Zelf vind ik het best lastig om weer te wennen aan deze manier van werken. Ik wil graag mijn bijdrage leveren aan de verandering binnen GSK maar hoe zorg ik dat ik niet binnen 2 weken in hetzelfde stramien zit???? Daar ga ik maar eens goed over nadenken. De rest van de week ben ik erg druk met het voorbereiden van mijn sollicitaties. Maandag heb ik een 2e gesprek waarbij gevraagd is om mijn ideeën te presenteren in een presentatie van 20 minuten. Woensdag ga ik weer naar London voor een 1e gesprek voor een andere functie in GSK house en daar moet ik een online assessment voor doen en een presentatie maken over 2 situaties die ze me hebben voorgelegd en hoe ik deze zou oplossen. Ik word dus goed bezig gehouden. Als ik nog tijd overheb, dan heeft Marcel me gevraagd te helpen bij een project, dus ik verveel me zeker niet! Als ik tussendoor nog tijd over heb, zal ik jullie via dit medium op de hoogte houden!

De laatste dag van mijn PULSE assignment.

Gisteren was het dan echt de laatste dag. Met een dubbel gevoel begin ik de dag. Vroeg want Krugersdorp News was gisteren niet uit en dan moet je er de volgende dag op tijd bij zijn wil je er 1 bemachtigen. Om 9 uur sta ik voor de deur in Key west Mall en gelukkig, ze zijn er nog. Ik neem er 4 mee want Project Hope UK staat er met 2 projecten in! De leadership academy van Alyson en de workshop met de House of Young Ambassadors. Ik heb er in de afgelopen 6 maanden voor gezorgd dat er 13 artikelen over Project Hope UK in dit lokale krantje staan dat gelezen wordt door ruim 30.000 lezers in omgeving Krugersdorp. Sinds het vorige artikel ontvangt Betty dagelijks telefoontjes van sponsors die iets willen bijdragen, organisaties die vragen hoe we dat doen, zo vaak in de krant, of organisaties die willen samenwerken. Echt super. Ik heb foto's van gisteren op een USB stick gezet en laat ze vandaag uitprinten, voor alle dames een setje ter herinnering. Ze zijn altijd zo blij met foto's en Elisabeth heeft in haar huis zelfs een "wall of fame" met foto's van familie en vrienden en waar wij nu ook tussen hangen. Ik ga snel naar de Embassy om alles klaar te zetten voor de meeting met de stakeholders. Alle organisaties die iets met kindermisbruik te maken hebben in de omgeving van Munsieville heb ik bij elkaar gebracht om kennis te laten maken met de Embassy en onze doelstellingen en met de Hub leden van Child Rights & Protection die de services vanuit de Embassy gaan runnen. Iedereen is er en de meesten zelfs op tijd! Met 21 participanten een hele goede opkomst. Nadat Betty mij heeft geintroduceerd, vertel ik kort iets over de Embassy en de doelstelling van de meeting. Wij willen graag samenwerken met alle partijen om van Munsieville een 0-tolerance township te maken voor sexueel misbruik van kinderen. Alle partijen zijn geinteresseerd en bieden traingen aan voor de leden van de Hub. Thuli, de nieuwgekozen voorzitster van de Hub, presenteert de Missie en doelen van de hub en ze doet dat heel goed! Na een discussie besluiten we een netwerk op te richten met alle stakeholders en de krachten te bundelen om slagvaardiger te zijn. Wat een mooi resultaat op mijn laatste dag! Ze gaan iedere 2 weken en later maandelijks overleggen en samen campagnes uitwerken! Ik heb iedere Hub member gevraagd zich te koppelen aan 1 stakeholder en na de vergadering contactgegevens uit te wisselen en nader kennis te maken. Op deze manier gaan we meer taken delegeren naar de Hub leden zodat Betty wat ontlast wordt. Thuli en de Hub hebben nog een gedicht voor me gemaakt en Thuli draagt dat voor! Zo schattig en lief dat ze daaraan gedacht hebben.

Voorzitter Thuli presenteert de Hub missie

Na de meeting ruim ik de Embassy op en trakteer ik Betty op een lunch. De laatste keer Mugg & Bean! We nemen alle actiepunten door en geven elkaar feedback. Als verbeterpunt voor mij geeft Betty aan dat ik minder hard moet werken. De laatste 3 weken waren een rollercoaster voor haar met meeting na meeting! Maar we hebben wel heel veel bereikt! Ik zeg haar dat de afgelopen 6 maanden geen seconde als werk hebben aangevoeld en ja, wat moet ik anders s avonds in een appartement in Randfontein zonder TV en opgesloten achter een hek?????

S middags hebben we nog een meeting met Mogale City vrouwen netwerk die met ons willen samenwerken. Ze hebben een workshop voor meisjes van 8 - 13 jaar om ze te leren hoe ze een "little lady"  kunnen zijn. Dit als onderdeel van een campagne om sexueel misbruik te voorkomen. We realiseren het ons vaak niet maar als je in een shack woont dan heb je 1 ruimte waar iedereen woont; ouders kinderen en soms ook nog opa of oma. Als ouders dan vrijen, dan is iedereen er omheen aan het slapen. Kinderen zijn nieuwsgierig en willen dit gedrag nadoen en hebben vaak niet door dat dit mannen in de community kan aanzetten tot ongeoorloofd gedrag.........In deze workshop wordt meiden geleerd zich als een dame te gedragen.

Als ik naar huis rijd, realiseer ik me dat dit echt het laatste stukje van mijn 6 maanden PULSE was. Het is goed zo. Ik kijk er enorm naar uit om Jeroen over een paar uur van het vliegveld te halen en hem Munsieville te laten zien. We eten vanmiddag taart met iedereen en dan gaan wij naar Johannesburg. Morgen om 6.30 vertrekken we met de campeertruck naar Botswana!!!!

Ik wil iedereen bedanken die mij in de afgelopen 6 maanden gevolgd heeft en gesteund heeft!! Het is fijn te weten dat jullie zo met me mee hebben geleefd. Ik zal na de vakantie nog bloggen over mijn ervaring om weer binnen GSK aan de slag te gaan en hopelijk kan ik jullie dan ook vertellen waar dat zal zijn!

Afscheid van mijn grote vriendinnen!

Vandaag hadden Alyson, Betty en ik de 2e business planning workshop met de Entrepreneur Dames! Om 11.45 waren wij in Mayebuye om de dames op te halen, geen dames......Dan maar even een foto maken van het gat in de supermarkt veroorzaakt door de heftruck gisteren. Ze waren gelukkig al bezig om het te repareren. De eerste dames kwamen aangelopen, in vol ornaat, prachtig aangekleed. Nog een rondje langs de laatkomers en om 12.45 waren we dan eindelijk in de Embassy. Alyson moest even weg (later bleek dat de dames geld hadden verzameld voor een afscheidsfeestje en Alyson werd gevraagd even snel wat lekkers te halen). Betty en ik begonnen met het verder uitwerken van het business plan met de dames. We hebben uitgerekend wat we minimaal per steen moeten vragen om break-even te spelen door de kosten te bepalen voor het maken van de stenen. We kwamen uit op 5 Rand (0,50 ct) per steen. Maar de concurrentie vraagt 2,42 Rand, een stuk goedkoper dus. We denken dat de mensen in de community best bereid zijn iets meer te betalen voor stenen uit de eigen community maar 2x zoveel zullen ze nooit betalen. Dus we moeten iets aan de kostprijs gaan doen. De vrouwen werken voor niets dus het zal van de grondstoffen moeten komen. Op pad en onderhandelen dus! Dat is voor de volgende workshop. De vrouwen hebben ook nog drie namen bedacht in een vergadering afgelopen zaterdag (allemaal Afrikaanse namen maar vrij vertaald: Star of Hope, Believe en "Goede dingen zullen gebeuren") en gaan hun co-operatie volgende week in Pretoria registreren. Inmiddels is de rots ook weg en kan het land vlak worden gemaakt en omheind. Het zal niet lang meer duren of de eerste stenen zullen worden geproduceerd!

Het land waar de stenen gemaakt gaan worden



De supermarkt met het gat in de muur

Na afloop van de meeting werden Betty, Alyson en ik naar buiten gestuurd! De vrouwen hadden iets in petto. Toen we na een aantal minuten naar binnen mochten werd er al flink gezongen en gedanst! Dit was ons afscheid, georganiseerd door de vrouwen. Ze hadden geld bijelkaar verzameld en Alyson had opdracht gekregen een verjaardags- en afscheidstaart voor mij te halen. We kregen allebei een persoonlijk speech van Anna, de voorzitster van de commissie en een tasje met een ketting, armband, 2 paar oorbellen en ik kreeg een Zuid-Afrika sjaal die natuurlijk in Afrikaanse stijl om mijn hoofd werd geknoopt! Zo ontroerend! Wat een schatten. Ook Alyson werd in het zonnetjes gezet en Betty kreeg ook een mooie ketting. De tafel werd volgetoverd met warme kip en broodjes en taart en drinken! Eerst natuurlijk allemaal bidden om de Heer te danken en daarna hebben we lekker met zijn allen gegeten. Wat een verwennerij! Ik wist gewoon niet wat te zeggen. Ze bedankten ons dat we 6 maanden van onze familie en vrienden zijn weggegaan om hen te helpen. Ik gaf aan dat ik een bevoorrecht mens ben om met hen te mogen werken, dat ik veel van ze geleerd heb en dat ik dankbaar ben dat ze me in hun hart hebben gesloten en dat ik dat zeker ook met hen heb gedaan, en  zelfs mijn familie vraagt naar ze. Pap, toen ik ze vertelde dat jij heel graag naar Munsieville zou komen om ze te helpen met stenen maken, maar dat je helaas geen Swana of goed Engels spreekt, moesten ze erg lachen, ze heten je van harte welkom! We hebben nog Happy Birthday en Lang zal ze Leven gezongen. Ongelofelijk hoe snel ze dat oppakten. Alleen vonden ze Hieperdepiep Hoera wel wat vreemd.................................

De verjaardagstaart

De Entrepreneur ladies hadden een verrassing voor ons

Alle vrouwen die het gaan doen: Stenen maken!

Ik met Anna, de voorzitster

Nog een laatste week bomvol afspraken!

Luipaard op de rots

Leeuwin op jacht

Mijn laatste week bij Project Hope UK is ingegaan. Met dubbele gevoelens beleef ik dit. Ik wil heel graag met Jeroen op vakantie en kijk ernaar uit om hem vrijdag (als een soort verjaardagskado) van het vliegveld te halen! Maar aan de andere kant ga ik dit leven ook ontzettend missen. Zo dynamisch en zo anders! Iedere dag deze week neem ik wel afscheid van iemand en dat maakt me ook verdrietig. De mensen hier zijn echt mijn familie geworden en liggen me na aan het hart. Maar goed, ik heb nog een paar leuke dagen voor de boeg! Afgelopen weekend met Alyson naar Pilanesberg geweest. HEERLIJK! Op 2 uur rijden van hier zit je in 57000 HA wildpark boordevol dieren. We hebben weer ontzettend veel gezien. Het hoogtepunt was dat we een luipaard zagen! Echt mazzel want toen we aankwamen bij de plek waar hij eerder die dag was gezien stond hij op de rots en we waren er nog geen minuut of hij gaat achter de rots liggen en we zien hem niet meer. Een ander hoogtepunt zijn de 3 leeuwinnen die op jacht zijn en vlak langs onze auto lopen. Zo dichtbij! Echt spannend vond ik de night drive waar we midden in een grote groep olifanten kwamen. Je ziet geen hand voor ogen en hoort alleen maar gesnuif en het gekraak van brekende takken. Ik moest echt even denken aan hoe ik volgende week in mijn tentje lig in Botswana en dit continue zal horen......ik denk dat er van slapen niet veel gaat komen.........

Gisteren had ik om 9 uur 's ochtends de meeting met de manager van de Munsieville clinic (Hazel) en haar supervisor (Mrs Twin) en de provinciale supervisor om het rapport van de GSK vrijwilligers te bespreken. Heel serieus werden alle aanbevelingen doorgenomen en Mrs Twin gaf aan dat ze dit rapport als best practice ziet en dat ze in Munsieville zoveel mogelijk willen doorvoeren als een pilot voor de andere klinieken. Echt super toch! Donderdag hebben we al een eerste follow up meeting om eea. nog meer uit te diepen. Om 11 uur snel naar Lifeline voor een evaluatie van de 1e workshop met de Young Ambassadors en een vooruitblik om dinsdag. Daarna nog snel wat inkopen doen en door naar de Embassy. Om 14 uur krijgen mijn studenten van de journalisten academie, Articia en Palesa hun certificaat! We maken er een kleine ceremonie van en de councillor komt ook nog even langs. Uiteraard is mijn grote vriendin van Krugersdorp News er weer voor een mooi artikel. Ze geeft de meiden ook nog tips hoe een goede journalist te worden en geeft aan dat als ze interessante artikelen opsturen, ze mogelijk geplaatst worden met hun naam erbij. Het is leuk om te zien hoe trots ze zijn. Ik heb voor allebei een mooi dagboek gekocht dat ze dagelijks mee moeten nemen om aantekeningen te maken als ze op nieuwtjes stuiten....



Palesa with her certificate with Betty and me



Na deze meeting komt Thuli naar de Embassy. Ze is van de Hub Child Rights and Protection en ik heb haar aangeboden haar presentatie voor as donderdag met haar door te nemen. Om 16.30 komen de andere Hub leden. Ik spreek met ze het briefing document door en we maken afspraken voor vervolgmeetings. Ook heb ik voorgesteld dat elke Hub member gekoppeld wordt aan 1 van de stakeholders zodat deze trainingen kan organiseren en Betty een beetje kan ontlasten. De Hub members weten aan welke organisatie ze gekoppeld zijn en kunnen in de meeting van donderdagochtend nader kennis maken met "hun" stakeholder. Het is even wennen aan deze manier van werken voor ze merk ik, maar er moet meer gedelegeerd worden anders gaan ze het nooit zelf redden!

Articia with her certificate with Betty and me

Om een uur of zes ben ik thuis, uitgeteld. Ik doe niet veel meer.

Dinsdagochtend werk ik thuis een aantal zaken weg en Skype met mijn ouders. Rond de middag rijd ik naar de Embassy. Daar liggen stapels speelgoed klaar om opgehaald te worden door de crecheleidsters! Het is aandoenlijk om te zien dat tientallen kinderen door de spijlen van de omheining van de Embassy verlekkerd naar het speelgoed staan te kijken......er is veel bekijks, heel Munsieville is uitgelopen.



Stapels speelgoed voor de creches, als ik daar eens bij kon!



Net voordat we aan de 2e workshop willen beginnen met de House of Young Ambassadors, belt Betty me. Of ik direct naar Mayebuye wil komen met Nicolas, 1 van de werkmannen. Er is een ongeluk gebeurd. Ik stap in de auto en rijd er snel heen....Op het land voor de Entrepreneur ladies staat Elisabeth met Betty met een sip gezicht. Sneller dan gedacht was er een vorkheftruck om de rots van het land af te halen dus dat is positief. Maar de jongen die hem bestuurde had hem niet op de handrem gezet en de machine is gaan rollen........en kwam tot stilstand tegen de muur van een supermarkt waar een groot gat in zat! Gelukkig geen persoonlijke ongelukken en alleen materiele schade, maar wel een domper op deze heugelijke gebeurtenis, want de dames kunnen bijna aan de slag met hun bedrijf!

Terug bij de Embassy aangekomen waren de jonge ambassadeurs er al. En er heeft in 1 week een wonderbaarlijke vermeningvuldiging plaatsgevonden...............we hadden vandaag 2x zoveel ambassadeurs als vorige week. Het zingt rond op de scholen en alle kinderen willen erbij horen. We laten er net zoveel binnen als we kunnen hebben in de Embassy maar moeten er ook een aantal wegsturen........Het is verbazingwekkend hoe verlegen sommige kinderen zijn maar de workshop van Alyson breekt het ijs. Ze vraagt de kinderen een tekening te maken van een leider en iedereen mag vertellen waarom hij of zij een leider is. We halen uit de tekeningen allerlei karakteristieken over leiders en het is een leerzame middag! Alle kinderen krijgen nog chips en limonade (dus volgende week zijn er waarschijnlijk weer nieuwe ambassadeurs....) en gaan dan lekker naar huis!

House of Young Ambassadors workshop

Vervolg uit de week van....

Donderdag 19 januari

Vanochtend al vroeg op pad. Eerst naar Krugersdorp om wat dingen te printen en de gebonden rapporten van de GSK vrijwilligers op te halen. Ze zien er mooi uit. Ik laat hier de certificaten voor de journalisten uitprinten en die zien er ook prachtig uit, heel professioneel! Wat zullen die meiden trots zijn maandag. Ik rijd naar de Embassy waar Alyson en Betty overleg hebben en ik sluit me bij ze aan. Eve, de sponsor van de stenen maak machines wordt ongeduldig dat er nog geen stenen zijn geproduceerd maar zij weet niet precies waarom niet. We besluiten over 2 weken (nou ja, Alyson en Betty dan) een afspraak met haar te maken om haar bij te praten. Uit de meeting met de stenen maak vrouwen bleek dat op het stuk land dat ze gedoneerd hebben gekregen van Mogale City, een enorm rotsblok te liggen dat met een vorkheftruck moet worden weggehaald. De gemeente heeft toegezegd dat te doen, maar dan begint het gezeur. Daar moet een eindeloze procedure aan vooraf gaan dus volgens Betty kan dat nog wel maanden duren.......We sporen de dames aan om iedere dag aan de councillor te vragen hoe het ermee staat en dan zal het waarschijnlijk wel sneller blijken te kunnen. Wij kunnen en willen dat niet voor ze doen, het maakt meer indruk als de lokale bevoling (de kiesgerechtigden!!!) dit doen. Totdat die rots weg is kunnen we niet veel doen helaas. Om half tien begint de vergadering met de chrecheleidsters die een training volgen bij Safe and Sound Learning Association, Safe and Sound Learning Association en de mensen van de Teddy Bear Clinic for abused children. Deze laatste hebben wij afgelopen maandag uitgenodigd om zich te komen voorstellen en omdat ze graag wat meer contact met creches in Munsieville willen om hun voorlichtingspresentaties te kunnen geven. Doel van de meeting is dat ik met iedereen de bevindingen van de GSK EHS vrijwilligers wil delen en wil kijken wat we kunnen implementeren. Ook bespreek ik met ze het briefingsdocument dat Paul heeft gemaakt naar aanleiding van diverse gesprekken vorig jaar met de Hub medewerkers. Hierin staan visie en missie en de doelen en ik wil graag dat ze een concreet actieplan voor 2012 gaan maken. Het is een succesvolle meeting. Goed voor Safe and Sound om te zien dat niet alles dat in de training wordt besproken, ook in de praktijk wordt toegepast (zo hangen vaak de noodnummers niet in de creche zichtbaar op de muur, wordt de toilethygiene niet altijd consequent toegepast en is er geen brandoefening geweest. We benadrukken dat het belangijk is om dit allemaal zo snel mogelijk op orde te krijgen en geven de leidersters ook nog diverse voorlichtingsmaterialen mee die de GSK vrijwilligers gemaakt hebben.



Team van Safe and Sound Learning Association




Medewerkers van Teddy Bear Clinic geven presentatie

We spreken met de leidersters en Safe and Sound af dat er in maart een grote brandoefening wordt georganiseerd met alle crecheleidsters met tevens een eerste hulp training! De leidsters zijn ook erg blij met de aanwezigheid van Teddy Bear Clinic. Ze geven een korte presentatie hoe ze misbruik bij kinderen kunnen herkennen en we concluderen dat daarin de training van Safe and Sound wel het onderwerp aanstipt maar onvoldoende uitdiept. De Teddy Bear Clinic is daarom bereid om een 1-daagse training te organiseren en daar zijn de leidsters ontzettend blij mee! Om 11 uur heb ik mijn TC met Paul om hem bij te praten over alles wat loopt en mijn deliverables voor deze weken. Hij is erg tevreden met wat er allemaal loopt en geeft aan dat hij voor  volgend jaar 3 PULSE vrijwilligers heeft gevraagd. Ik hoop dat hij die ook gaat krijgen. Alyson en ik hebben hem geholpen met samenstellen van de assignments van deze vrijwilliger. Om half 2 rijd ik weer naar de Embassy om alles klaar te zetten voor de workshop met de House of Young Ambassadors die ik samen met Lifeline heb georganiseerd. Het loopt helaas niet helemaal als gepland want woensdagavond hoorden we dat de High School students tot 16 uur naar school moesten en pas om 1630 konden aansluiten. We besloten dus eerst maar met de primary school kinderen te beginnen. Betty kon er wegens omstandigheden niet bij zijn en we hadden het vermoeden dat de kinderen die er waren niet allemaal tot de House of Young Ambassadors behoorden.....er waren er maar 4 van de 10 aanwezigen bij de opening van de Embassy geweest dus ik vrees dat ouders hun kind gewoon gestuurd hebben zodat ze in ieder geval onder de pannen waren. En aangezien Betty geen namenlijst voor ons had konden wij het niet controleren......Het zal ook snel rondzingen dat er drinken en eten is dus misschien hebben we volgende week wel 100 ambassadeurs.....We begonnen met een oefening waarbij de kinderen allemaal 1 schoen in het midden moesten leggen en een schoen van een ander moesten uitzoeken en aandoen. Ze moesten even rondlopen en vertellen hoe dat voelde. De symboliek was dat ze als Ambassadeur de kinderen van Munsieville vertegenwoordigen en dus moeten ze vaak  in de schoenen van een ander gaan staan. Het was hard werken, we vroegen de kinderen waarom ze hier waren en wat de Thoughtful Path was en waar het voor stond. We kregen antwoorden als “ Ik dacht dat ik hier mijn huiswerk kon maken” en “ ik heb eigenlijk geen idee, ik moest hier  heen van mijn ouders”. Er waren er 2 of 3 die konden zeggen dat het gaat om het helpen van kinderen in Munsieville. Maar na zo’n 2 uur ging het al beter en kwamen we dichter bij de kern. Ik was erg verbaasd toen de kinderen zeiden dat ze even een lied wilden oefenen en na 5 minuten naar buiten kwamen en een lied zongen en dansten waarbij ze heel dicht kwamen bij de essentie van de Thoughtful Path!!! Ik bracht de kinderen na afloop allemaal weer thuis en in de auto zei Lebo (10 jaar) die de hele dag niks had gezegd “I think my mom will be very proud of me because I learned a lot today!”.



Karina en Thuli van Lifeline helpen met de workshop 



Het Thoughtful Path Ambassador lied..

Tegen het eind van de workshop kwam Dr Pretorius langs met een aanhangwagen vol spiksplinternieuw speelgoed! Hij had het artikel in Krugersdorp News gelezen en wilde dit graag aan ons doneren. Het heeft een waarde van ca 10.000 euro! Ik kon wel dansen van geluk, ik zie al die kinderen al spelen met al dat speelgoed en ook de creches kunnen we nu voorzien van speelgoed. We hadden het juist die ochtend gehad over een speelgoedbibliotheek..........Het leuke was dat Sammi – Jo van Krugersdorp News er ook net was omdat ze een artikel over de House of Young Ambassadors wilde schrijven. Ik vertelde haar dat Dr Pretorius nav haar artikel hier was gekomen en ze kon meteen een vervolg artikel schrijven. Ze was ook zo blij, zij is samen met haar collega geheel voor deze krant verantwoordelijk en zo blij met onze hulp in het aanleveren van nieuws. En ik ben WAT blij met haar, dankzij ons contact hebben we nu 11 artikelen in Krugersdorp News over Project Hope sinds mijn aanstelling. Thuisgekomen was ik helemaal hyper van alles wat die dag was gebeurd en ik heb nog tot 22 uur zitten emailen en foto’s uitzoeken. Ik heb snel wat eten gemaakt (heerlijke spinazie hebben ze hier). Morgen gaat de stekker er even uit voor het weekend en vertrek ik rond de middag met Alyson naar het game reserve Pilanesberg. Even bijkomen van deze enerverende week waarin alles bij elkaar lijkt te komen. Goed weekend!

Een weekje uit het leven van een PULSE vrijwilliger

Ik krijg vaak de vraag “ Hoe zien jouw dagen er nu precies uit als je in Zuid-Afrika bent”, daarom dit keer een blog met als thema “De week van”.

Maandag 16 januari:

Om vijf uur is het licht en ‘licht is licht’ in Afrika. Niet dat laffe, langzaam opkomen, nee hup meteen hoog aan de hemel en  ’s avonds hup als een baksteen naar beneden en binnen een half uur is het donker. Maar goed, om vijf uur is het licht en warm. Slapen na dat tijdstip is er dus vaak niet meer bij. Vanochtend ga ik om 6.45 dan ook maar naar de sportschool. Dat is hier om de hoek, maar ja veiligheid boven alles dus met de auto. Na een uur op de loopband, corss trainer en fiets ga ik weer naar huis. Daar zet ik de geiser aan. Dat moet een half uur vantevoren als je wilt douchen. Electriciteit is hier een verhaal apart, dat koop je in de supermarkt. Dus ik heb 2 weken geleden voor 300 Rand (30 euro) electriciteit gekocht. Dat doe je op het nummer van je meter. Daarna bel je een nummer en geef je de code in die je in de supermarkt hebt gekregen. Na ongeveer een dag krijg je dan een SMS met een code die je in de meter ingeeft en dan kun je weer een tijdje vooruit. Voordeel is dat heel inzichtelijk is hoeveel je gebruikt. En als de geiser aan staat tikt de teller, dus die gaat maar een half uur per dag aan, net genoeg voor een douche en een afwas. Ik werk wat mails weg in de ochtend en bel diverse mensen op om ze uit te nodigen voor een meeting die ik volgende week organiseer. Nog iets dat echt wezenlijk anders is dan in GSK: als je een meeting wilt beleggen moet je dat vooral niet te lang van tevoren doen want dan onthoudt niemand het en komen ze niet. De beste opkomst heb je als je 1-2 dagen vantevoren de mensen uitnodigt. Vervolgens stuur je ze op de dag zelf nog een herinnering per SMS anders is de kans groot dat ze het vergeten zijn en niet komen. Als je officiele organen uitnodigt, moet dat ook altijd schriftelijk en breng je dezelfde dag nog even een persoonlijke uitnodiging langs. Dit werkt wel erg constructief moet ik zeggen. Je krijgt heel snel op een korte termijn mensen bij elkaar. Om 12 uur heb ik samen met Betty een afspraak bij de Teddy Bear clinic in Krugersdorp. Dat is een NGO die kinderen begeleidt die misbruikt zijn en vooral rechtzaken begeleidt. Dhr Radebe is erg enthousiast en wil graag samenwerken. Hij kan ons in allerlei trainingen voorzien voor de Hub Child Rights en Protection en wil ook een workshop in Munsieville verzorgen voor gastouders die vaak onvoldoende begeleid worden als ze een misbruikt kind in hun gezin krijgen. Hij heeft al tijden moeite met het benaderen van de creches in Munsieville en daar kunnen wij hem weer mee helpen. Ook hij komt graag naar onze meeting volgende week. Na deze afspraak breng ik persoonlijk uitnodigingen weg naar alle stakeholders voor de meeting volgende week. Zo kom ik ook in het Victim Empowerment Centre in het politieburo. Hier worden kinderen en volwassenen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld opgevangen. Het is een klein koel ondervraag kamertje waarvoor je eerst het politieburo doormoet en achter een traliehek door kom je dan in het centrum. Ik kan me voorstellen dat geen kind het in zijn hoofd haalt hier hulp te zoeken. Zelfs ik vond het doodeng door allerlei mensen heen achter dat traliehek door te lopen....Ik ga naar de mall om even een koffie te drinken en nog wat telefoontjes te plegen. Mugg & Bean is mijn favouriete plek, je kunt er goed eten en lekkere koffie drinken. Ik spreek er vaak af met Alyson om dingen te bespreken. Wat ook anders is dan in NL is dat hier op alle parkeerterreinen bij malls en andere winkels, “parkeerwachten” staan. Mensen die je auto bewaken als je boodschappen doen en je vriendelijk helpen bij het in- en uitparkeren, waarbij ze vaak hinderlijk in de weg staan, en dan hopen dat je ze 5R (50 cent) wilt geven. Ach, het reduceert de werkloosheid een beetje maar soms is het ook irritant als je net even in en uit een winkel wilt en je ziet ze al weer posten bij je auto........Om 15 uur heb ik een afspraak bij Lifeline, een NGO die ons helpt met het organiseren van de workshops voor de Young Ambassadors. Ik heb Karina mijn voorstel en objectives voor de workshops gestuurd en haar feedback gevraagd. Zij heeft enorm ervaring met modereren van sessies met kinderen en jong volwassenen. We passen eea aan en ik heb een heel goed gevoel bij de 1^e workshop, ik kijk er echt naar uit. De Young ambassadors zijn 16 jongeren in de leeftijd van 11-16 jaar die erop  moeten toezien dat al onze programma’s kindvriendelijk zijn en zo goed mogelijk de stem van de kinderen weerspiegelen. Een belangrijke rol en de komende 2 weken gaan we ze helpen om die rol verder te definieren. Om half 5 rijd ik tevreden naar huis. Ik werk nog wat mails weg voordat ik ga koken. Vandaag een makkie, rijst opwarmen met een stoomvis uit de magnetron en sla. Glaasje wijn erbij en genieten! Ik skype nog met mijn ouders en we hebben weer heel wat bij te kletsen. Ik ga op tijd naar bed want om 5 uur is de zon er weer!!!

Overleg met de Hub Child Rights & Protection

Dinsdag 17 januari

Vanochtend even geen sportschool. Geen zin. De spinningklas is al 2 weken niet begonnen. Vorige week moest het lokaal zogenaamd een reparatie ondergaan en de hele week zag ik natuurlijk niks gebeuren (dit is Afrika!). Ik vermoedde al dat het nog wat langer zou duren en ja hoor, op het briefje was 16 januari doorgekrast en vervangen door 23 januari....Ik ga op tijd uit bed en werk wat mails weg en maak wat documenten gereed die ik nodig heb. Om half 10 rijd ik naar Munsieville waar ik om 10 uur een afspraak heb met de co-ordinator en een medewerker van het Victim Empowerment Centre. Ik leg ze uit wat wij doen en waarom ik met ze wil praten. Op aanbevelen van het GSK team dat een assessment heeft gedaan in dit centrum wil ik kijken of het mogelijk is dat kinderen die echt niet naar dat centrum durven, niet ook gewoon bij ons in de Embassy om hulp mogen vragen en dat we ze doorverwijzen. Ze staan er erg voor open en komen graag volgende week naar de stakeholders meeting. Ook willen ze wel samenwerken in de voorlichtingscampagnes. Thandy de co- ordinator nodigt ons zelfs uit om de jaarplannen samen te maken! Een mooie stap vooruit. Na deze afspraak ga ik op zoek naar een fatsoenlijke printservice. Ik wil de rapporten van GSK uitprinten en inbinden voor de counsillors en de managers van de Clinic die we volgende week ontmoeten. In Randfontein waar ik woon zit een printservice maar die is zo duur dat het binden van 5 rapporten van 32 pagina’s (zwart-wit) al gauw tientallen euro’s gaat kosten. Na even zoeken vind ik het adres en donderdag ligt alles voor me klaar. Ook een groot verschil met Nederland: niemand heeft thuis een printer en iedereen laat documenten printen en faxen vanuit bedrijfjes. Ontzettend dure bezigheid. Ik ben sinds ik hier ben al meer dan honderd euro kwijt denk ik aan printjes. En dat terwijl we bij GSK vaak zonder na te denken op de print knop drukken......het maakt me wel bewuster van of ik echt iets wil printen nu ik er voor in de auto moet stappen om iets te printen. Ik doe wat boodschappen voor de workshops en ga thuis lunchen. Ik werk wat mail weg en rond 15 uur ga ik weer naar Munsieville om de 2 studentes te vertellen dat ze volgende week een certificaat krijgen! Wat zijn die meiden blij! Ik ben zo blij dat ik ze heb kunnen motiveren om die laatste opdracht toch nog te doen waardoor ik ze nu dit certificaat kan overhandigen. Ik maak thuis nog even de certificaten en persoonlijk tekst die ik ze wil geven. Vanavond broccoli, biefstuk en gebakken aardappelen, lekker Hollands. Ik nodig nog even de journalisten uit voor de ceremonie van het uitreiken van de certificaten en doe dan echt de PC dicht. Morgen weer een dag.

"power woman" Elisabeth die niet kan wachten met stenen maken

Woensdag 18 januari

De wekker gaat al vroeg, ik breng de was naar de wasserij en om 6.45 sta ik op de loopband in de sportschool! Het is een heerlijk koele ochtend. Het heeft al een paar dagen niet geregend hier en er staat een frisse wind. Om 8 uur ben ik alweer thuis en na het douchen ga ik aan de slag. Iedereen voor de meeting van donderdagochtend nabellen ter herinnering. Als ik dat niet doe, komt de helft niet opdagen. Ik leg de laatste hand aan mijn eindrapport over de journalisten academie en het profiel voor de stagiair bij Project Hope en werk mijn mails weg. Ik heb zelfs nog even tijd om een halfuurtje aan mijn PULSE PDP te werken. Nu het einde nadert wordt me gevraagd diverse documenten aan te leveren bij GSK. Ik krijg een mailtje van Paul, onze directeur, dat er een nieuwe wet is in Afrika, iedereen die een jaar bij een baas werkt moet voor niets een extra maand werken? Verderop in het mailtje zegt hij dat dat ook geldt voor vrijwilligers die 6 maanden bij een organisatie werken. En vrijwilligers die 5 jaar werk in 6 maanden weten te proppen, moeten zeker tot juli 2012 blijven! Kortom, een Britse manier om te zeggen dat hij het niet leuk vindt dat ik volgende week wegga en dat hij me graag wil houden!!! Ik stuur hem een mail terug dat Afrika toch een raar continent is waar ze te pas en te onpas nieuwe regels verzinnen.........

Om 12 uur ga ik eerst de schone was ophalen en dan richting Key West Mall. Ik moet nog een aantal zaken kopen voor de workshop van donderdag met de House of Young Ambassadors. Ook wil ik een kadootje kopen voor de 2 studenten van de journalisten academie die maandag hun certificaat krijgen. Als ik in de Mall loop word ik aangesproken door een verkoper van Vodacom die zegt dat ik in de krant sta! Ik heb net Krugersdorp News opgepikt omdat ik weet dat het artikel over paraffine veiligheid van de GSK vrijwilligers erin staat. Maar daar staat, voor zover ik weet, geen foto van me bij. Ik heb met Alyson in Mugg & Bean afgesproken om te lunchen en onze meeting met de Entrepreneur Ladies van vanmiddag voor te bereiden. We pakken snel de krant en ja hoor, de pagina na het paraffine artikel.....een levensgrote foto van mij en Betty, onze project manager. De foto staat bij een artikel dat ik al in November had ingestuurd met een terugblik op 2011 en een vooruit blik op 2012 voor Project Hope UK. Ze hebben het destijds niet geplaatst omdat er niet veel inzendingen waren voor de geplande speciale goede doelen Kerst-editie. Wel grappig, ben ik ineens een lokale beroemdheid! Na onze lunch, waar we door een vrouw worden aangesproken die ons hoorde praten en die vertelt dat ze ook voor een NGO werkt en graag wil samenwerken en waarmee we gegevens uitwisselen, vertrekken we naar Munsieville. Niet alle vrouwen zijn er om 15 uur als we de workshop beginnen. Er blijkt een communicatie fout te zijn, want ik had gezegd dat ik ze in Mayebuye zou ophalen maar Betty belde ons dat dat niet nodig was omdat zij er was geweest en ze al lopend waren......Maar ze stonden dus toch te wachten. Alyson heeft ze dus snel gehaald terwijl ik vast begon. Doel was om een start te maken met het business plan voor hun stenen productie bedrijf. Dat heeft nogal wat voeten in aarde. Ze zijn bezorgd of ze dit wel kunnen, niemand is ooit naar school geweest en de helft spreekt geen Engels. Gladys en Betty vertalen dus voor ons en door de vragen die Alyson heeft voorbereid komen we een heel eind. Ik probeer ze wat gerust te stellen dat Business plan heel ingewikkeld klinkt maar dat ze meer weten dan ze denken. Iedereen heeft een huishoudboekje en dat kun je ook zien als een business. Altijd zorgen dat er meer in komt dan eruit gaat is mijn motto voor ze! Maar na 2,5 uur werken hebben we al een hoop op papier en plannen we de volgende meeting in. Volgende week woensdag de 25^e  en daarna drinken we een borrel op mijn naderende afscheid. De vrouwen zeggen dat ze Alyson en mij willen uithuwelijken zodat we hier kunnen blijven en met ze kunnen blijven werken........”Vertel dat volgende week maar als Jeroen hier is”, dacht ik nog. Om 17.45 alle vrouwen naar Mayebuye gebracht. Het is hier gewoonte om iedereen na een vergadering thuis af te leveren dus Alyson en ik zijn vaak taxi en rijden kris kras door Munsieville om iedereen af te leveren....Bij de verschillende stoplichten die ik passeer op weg naar huis staan tientallen mannen met de meest vreemde attributen; ze proberen deze te verkopen en zijn soms erg opdringerig. Altijd ramen dicht en deur op slot, want voor je het weet trekken ze je deur open. Ze verkopen zonnebrillen, mango’s, poppetjes op een fiets, pluchen beesten, maiskolven, reflecterende hesjes, suikerspinnen, ijsjes, handgemaakt speelgoed etc etc. Daarnaast staan er bij ieder stoplicht elke dag dezelfde bedelaars met borden waar al hun ellende op geschreven staat. Steeds vaker zijn dit ook blanke personen, een teken dat het ook hier economisch niet voorspoedig gaat.  Rond half 7 ben ik thuis en ga ik meteen koken. Pasta dit keer. Na het eten werk ik weer al mijn mails weg en post nog eea op de Facebook site van Thoughtful Path. Tot slot Skype ik nog even met Jeroen en dan op tijd naar bed. Morgen moet ik om 8 uur in Krugersdorp zijn en heb ik de hele dag een volle agenda!

Workshop business planning met de Entrepreneur ladies