GSK PULSE Carola Michielsen: Een weekje uit het leven van een PULSE vrijwilliger

Ik krijg vaak de vraag “ Hoe zien jouw dagen er nu precies uit als je in Zuid-Afrika bent”, daarom dit keer een blog met als thema “De week van”.

Maandag 16 januari:

Om vijf uur is het licht en ‘licht is licht’ in Afrika. Niet dat laffe, langzaam opkomen, nee hup meteen hoog aan de hemel en ’s avonds hup als een baksteen naar beneden en binnen een half uur is het donker. Maar goed, om vijf uur is het licht en warm. Slapen na dat tijdstip is er dus vaak niet meer bij. Vanochtend ga ik om 6.45 dan ook maar naar de sportschool. Dat is hier om de hoek, maar ja veiligheid boven alles dus met de auto. Na een uur op de loopband, corss trainer en fiets ga ik weer naar huis. Daar zet ik de geiser aan. Dat moet een half uur vantevoren als je wilt douchen. Electriciteit is hier een verhaal apart, dat koop je in de supermarkt. Dus ik heb 2 weken geleden voor 300 Rand (30 euro) electriciteit gekocht. Dat doe je op het nummer van je meter. Daarna bel je een nummer en geef je de code in die je in de supermarkt hebt gekregen. Na ongeveer een dag krijg je dan een SMS met een code die je in de meter ingeeft en dan kun je weer een tijdje vooruit. Voordeel is dat heel inzichtelijk is hoeveel je gebruikt. En als de geiser aan staat tikt de teller, dus die gaat maar een half uur per dag aan, net genoeg voor een douche en een afwas. Ik werk wat mails weg in de ochtend en bel diverse mensen op om ze uit te nodigen voor een meeting die ik volgende week organiseer. Nog iets dat echt wezenlijk anders is dan in GSK: als je een meeting wilt beleggen moet je dat vooral niet te lang van tevoren doen want dan onthoudt niemand het en komen ze niet. De beste opkomst heb je als je 1-2 dagen vantevoren de mensen uitnodigt. Vervolgens stuur je ze op de dag zelf nog een herinnering per SMS anders is de kans groot dat ze het vergeten zijn en niet komen. Als je officiele organen uitnodigt, moet dat ook altijd schriftelijk en breng je dezelfde dag nog even een persoonlijke uitnodiging langs. Dit werkt wel erg constructief moet ik zeggen. Je krijgt heel snel op een korte termijn mensen bij elkaar. Om 12 uur heb ik samen met Betty een afspraak bij de Teddy Bear clinic in Krugersdorp. Dat is een NGO die kinderen begeleidt die misbruikt zijn en vooral rechtzaken begeleidt. Dhr Radebe is erg enthousiast en wil graag samenwerken. Hij kan ons in allerlei trainingen voorzien voor de Hub Child Rights en Protection en wil ook een workshop in Munsieville verzorgen voor gastouders die vaak onvoldoende begeleid worden als ze een misbruikt kind in hun gezin krijgen. Hij heeft al tijden moeite met het benaderen van de creches in Munsieville en daar kunnen wij hem weer mee helpen. Ook hij komt graag naar onze meeting volgende week. Na deze afspraak breng ik persoonlijk uitnodigingen weg naar alle stakeholders voor de meeting volgende week. Zo kom ik ook in het Victim Empowerment Centre in het politieburo. Hier worden kinderen en volwassenen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld opgevangen. Het is een klein koel ondervraag kamertje waarvoor je eerst het politieburo doormoet en achter een traliehek door kom je dan in het centrum. Ik kan me voorstellen dat geen kind het in zijn hoofd haalt hier hulp te zoeken. Zelfs ik vond het doodeng door allerlei mensen heen achter dat traliehek door te lopen....Ik ga naar de mall om even een koffie te drinken en nog wat telefoontjes te plegen. Mugg & Bean is mijn favouriete plek, je kunt er goed eten en lekkere koffie drinken. Ik spreek er vaak af met Alyson om dingen te bespreken. Wat ook anders is dan in NL is dat hier op alle parkeerterreinen bij malls en andere winkels, “parkeerwachten” staan. Mensen die je auto bewaken als je boodschappen doen en je vriendelijk helpen bij het in- en uitparkeren, waarbij ze vaak hinderlijk in de weg staan, en dan hopen dat je ze 5R (50 cent) wilt geven. Ach, het reduceert de werkloosheid een beetje maar soms is het ook irritant als je net even in en uit een winkel wilt en je ziet ze al weer posten bij je auto........Om 15 uur heb ik een afspraak bij Lifeline, een NGO die ons helpt met het organiseren van de workshops voor de Young Ambassadors. Ik heb Karina mijn voorstel en objectives voor de workshops gestuurd en haar feedback gevraagd. Zij heeft enorm ervaring met modereren van sessies met kinderen en jong volwassenen. We passen eea aan en ik heb een heel goed gevoel bij de 1^e workshop, ik kijk er echt naar uit. De Young ambassadors zijn 16 jongeren in de leeftijd van 11-16 jaar die erop moeten toezien dat al onze programma’s kindvriendelijk zijn en zo goed mogelijk de stem van de kinderen weerspiegelen. Een belangrijke rol en de komende 2 weken gaan we ze helpen om die rol verder te definieren. Om half 5 rijd ik tevreden naar huis. Ik werk nog wat mails weg voordat ik ga koken. Vandaag een makkie, rijst opwarmen met een stoomvis uit de magnetron en sla. Glaasje wijn erbij en genieten! Ik skype nog met mijn ouders en we hebben weer heel wat bij te kletsen. Ik ga op tijd naar bed want om 5 uur is de zon er weer!!!

Overleg met de Hub Child Rights & Protection

Dinsdag 17 januari

Vanochtend even geen sportschool. Geen zin. De spinningklas is al 2 weken niet begonnen. Vorige week moest het lokaal zogenaamd een reparatie ondergaan en de hele week zag ik natuurlijk niks gebeuren (dit is Afrika!). Ik vermoedde al dat het nog wat langer zou duren en ja hoor, op het briefje was 16 januari doorgekrast en vervangen door 23 januari....Ik ga op tijd uit bed en werk wat mails weg en maak wat documenten gereed die ik nodig heb. Om half 10 rijd ik naar Munsieville waar ik om 10 uur een afspraak heb met de co-ordinator en een medewerker van het Victim Empowerment Centre. Ik leg ze uit wat wij doen en waarom ik met ze wil praten. Op aanbevelen van het GSK team dat een assessment heeft gedaan in dit centrum wil ik kijken of het mogelijk is dat kinderen die echt niet naar dat centrum durven, niet ook gewoon bij ons in de Embassy om hulp mogen vragen en dat we ze doorverwijzen. Ze staan er erg voor open en komen graag volgende week naar de stakeholders meeting. Ook willen ze wel samenwerken in de voorlichtingscampagnes. Thandy de co- ordinator nodigt ons zelfs uit om de jaarplannen samen te maken! Een mooie stap vooruit. Na deze afspraak ga ik op zoek naar een fatsoenlijke printservice. Ik wil de rapporten van GSK uitprinten en inbinden voor de counsillors en de managers van de Clinic die we volgende week ontmoeten. In Randfontein waar ik woon zit een printservice maar die is zo duur dat het binden van 5 rapporten van 32 pagina’s (zwart-wit) al gauw tientallen euro’s gaat kosten. Na even zoeken vind ik het adres en donderdag ligt alles voor me klaar. Ook een groot verschil met Nederland: niemand heeft thuis een printer en iedereen laat documenten printen en faxen vanuit bedrijfjes. Ontzettend dure bezigheid. Ik ben sinds ik hier ben al meer dan honderd euro kwijt denk ik aan printjes. En dat terwijl we bij GSK vaak zonder na te denken op de print knop drukken......het maakt me wel bewuster van of ik echt iets wil printen nu ik er voor in de auto moet stappen om iets te printen. Ik doe wat boodschappen voor de workshops en ga thuis lunchen. Ik werk wat mail weg en rond 15 uur ga ik weer naar Munsieville om de 2 studentes te vertellen dat ze volgende week een certificaat krijgen! Wat zijn die meiden blij! Ik ben zo blij dat ik ze heb kunnen motiveren om die laatste opdracht toch nog te doen waardoor ik ze nu dit certificaat kan overhandigen. Ik maak thuis nog even de certificaten en persoonlijk tekst die ik ze wil geven. Vanavond broccoli, biefstuk en gebakken aardappelen, lekker Hollands. Ik nodig nog even de journalisten uit voor de ceremonie van het uitreiken van de certificaten en doe dan echt de PC dicht. Morgen weer een dag.

"power woman" Elisabeth die niet kan wachten met stenen maken

Woensdag 18 januari

De wekker gaat al vroeg, ik breng de was naar de wasserij en om 6.45 sta ik op de loopband in de sportschool! Het is een heerlijk koele ochtend. Het heeft al een paar dagen niet geregend hier en er staat een frisse wind. Om 8 uur ben ik alweer thuis en na het douchen ga ik aan de slag. Iedereen voor de meeting van donderdagochtend nabellen ter herinnering. Als ik dat niet doe, komt de helft niet opdagen. Ik leg de laatste hand aan mijn eindrapport over de journalisten academie en het profiel voor de stagiair bij Project Hope en werk mijn mails weg. Ik heb zelfs nog even tijd om een halfuurtje aan mijn PULSE PDP te werken. Nu het einde nadert wordt me gevraagd diverse documenten aan te leveren bij GSK. Ik krijg een mailtje van Paul, onze directeur, dat er een nieuwe wet is in Afrika, iedereen die een jaar bij een baas werkt moet voor niets een extra maand werken? Verderop in het mailtje zegt hij dat dat ook geldt voor vrijwilligers die 6 maanden bij een organisatie werken. En vrijwilligers die 5 jaar werk in 6 maanden weten te proppen, moeten zeker tot juli 2012 blijven! Kortom, een Britse manier om te zeggen dat hij het niet leuk vindt dat ik volgende week wegga en dat hij me graag wil houden!!! Ik stuur hem een mail terug dat Afrika toch een raar continent is waar ze te pas en te onpas nieuwe regels verzinnen.........

Om 12 uur ga ik eerst de schone was ophalen en dan richting Key West Mall. Ik moet nog een aantal zaken kopen voor de workshop van donderdag met de House of Young Ambassadors. Ook wil ik een kadootje kopen voor de 2 studenten van de journalisten academie die maandag hun certificaat krijgen. Als ik in de Mall loop word ik aangesproken door een verkoper van Vodacom die zegt dat ik in de krant sta! Ik heb net Krugersdorp News opgepikt omdat ik weet dat het artikel over paraffine veiligheid van de GSK vrijwilligers erin staat. Maar daar staat, voor zover ik weet, geen foto van me bij. Ik heb met Alyson in Mugg & Bean afgesproken om te lunchen en onze meeting met de Entrepreneur Ladies van vanmiddag voor te bereiden. We pakken snel de krant en ja hoor, de pagina na het paraffine artikel.....een levensgrote foto van mij en Betty, onze project manager. De foto staat bij een artikel dat ik al in November had ingestuurd met een terugblik op 2011 en een vooruit blik op 2012 voor Project Hope UK. Ze hebben het destijds niet geplaatst omdat er niet veel inzendingen waren voor de geplande speciale goede doelen Kerst-editie. Wel grappig, ben ik ineens een lokale beroemdheid! Na onze lunch, waar we door een vrouw worden aangesproken die ons hoorde praten en die vertelt dat ze ook voor een NGO werkt en graag wil samenwerken en waarmee we gegevens uitwisselen, vertrekken we naar Munsieville. Niet alle vrouwen zijn er om 15 uur als we de workshop beginnen. Er blijkt een communicatie fout te zijn, want ik had gezegd dat ik ze in Mayebuye zou ophalen maar Betty belde ons dat dat niet nodig was omdat zij er was geweest en ze al lopend waren......Maar ze stonden dus toch te wachten. Alyson heeft ze dus snel gehaald terwijl ik vast begon. Doel was om een start te maken met het business plan voor hun stenen productie bedrijf. Dat heeft nogal wat voeten in aarde. Ze zijn bezorgd of ze dit wel kunnen, niemand is ooit naar school geweest en de helft spreekt geen Engels. Gladys en Betty vertalen dus voor ons en door de vragen die Alyson heeft voorbereid komen we een heel eind. Ik probeer ze wat gerust te stellen dat Business plan heel ingewikkeld klinkt maar dat ze meer weten dan ze denken. Iedereen heeft een huishoudboekje en dat kun je ook zien als een business. Altijd zorgen dat er meer in komt dan eruit gaat is mijn motto voor ze! Maar na 2,5 uur werken hebben we al een hoop op papier en plannen we de volgende meeting in. Volgende week woensdag de 25^e en daarna drinken we een borrel op mijn naderende afscheid. De vrouwen zeggen dat ze Alyson en mij willen uithuwelijken zodat we hier kunnen blijven en met ze kunnen blijven werken........”Vertel dat volgende week maar als Jeroen hier is”, dacht ik nog. Om 17.45 alle vrouwen naar Mayebuye gebracht. Het is hier gewoonte om iedereen na een vergadering thuis af te leveren dus Alyson en ik zijn vaak taxi en rijden kris kras door Munsieville om iedereen af te leveren....Bij de verschillende stoplichten die ik passeer op weg naar huis staan tientallen mannen met de meest vreemde attributen; ze proberen deze te verkopen en zijn soms erg opdringerig. Altijd ramen dicht en deur op slot, want voor je het weet trekken ze je deur open. Ze verkopen zonnebrillen, mango’s, poppetjes op een fiets, pluchen beesten, maiskolven, reflecterende hesjes, suikerspinnen, ijsjes, handgemaakt speelgoed etc etc. Daarnaast staan er bij ieder stoplicht elke dag dezelfde bedelaars met borden waar al hun ellende op geschreven staat. Steeds vaker zijn dit ook blanke personen, een teken dat het ook hier economisch niet voorspoedig gaat. Rond half 7 ben ik thuis en ga ik meteen koken. Pasta dit keer. Na het eten werk ik weer al mijn mails weg en post nog eea op de Facebook site van Thoughtful Path. Tot slot Skype ik nog even met Jeroen en dan op tijd naar bed. Morgen moet ik om 8 uur in Krugersdorp zijn en heb ik de hele dag een volle agenda!