Inmiddels ben ik bezig met de vijfde week Munsieville. De tijd vliegt voorbij en er zijn zoveel mogelijkheden om hier het verschil te maken voor de mensen in de community. De afgelopen weken heb ik heel wat kilometers gemaakt om alle studenten, project leiders, sponsor en mentors die betrokken zijn bij de Youth Voice Journalism Academy, te interviewen. Vandaag ben ik naar Swanneville geweest. De YVJA heeft dit jaar plaatsgevonden in Munsieville en Swanneville. Dit komt omdat de sponsor van het project, Silverstar Casino's graag ook in Swanneville wilde werken. Shanda Paine, verantwoordelijk voor de CSI (corporate social investment) programma's van 14 casino's, had mij gevraagd of ik ook de studenten van Swanneville wilde interviewen om een compleet beeld van de academie te krijgen en misschien wel interessante verschillen tussen de studenten te ontdekken. Swanneville is een township op ca 20 minuten rijden van Randfontein waar ik woon. Acht van de circa 11 overgebleven studenten waren er vanochtend. In Swanneville hebben de studenten een eigen barak met eigen ruimtes om te werken, met 2 PCs (voor 11 studenten) en 2 camera's. Voordeel is dat ze een eigen ruimte hebben. De studenten in Munsieville werken in de boardroom waar ook het buro voor toerisme zit, de pastors regelmatig een meeting hebben en de CWP mensen (vaak honderden gemeentewerkers) in en uit lopen rond 14 uur. Soms word ik er gek van als ik daar probeer een gesprek met ze te hebben. De studenten in Swanneville zijn over het algemeen wat ouder dan in Munsieville en ik moet eerlijk zeggen dat ik meer enthousiasme en commitment zag dan bij de meeste in Munsieville. Wat me opvalt is dat de meeste studenten graag meer leiding willen, meer project management, vaker naar school willen en meer feedback willen op hun opdrachten. Ook nu weer krijg ik allerlei ambitieuze plannen van ze op mijn vraag waar zij staan over 5 jaar en ik denk echt oprecht dat enkele van hen dat ook zeker voor elkaar gaan krijgen. 1 van de studenten ontroerde me enorm, ik vroeg haar wat ze van de discussie sessies vond die ze had met Shanda aan het begin van de modules. Ze vertelde dat ze enorm respect voor haar heeft omdat ze als een ouder voor haar is, ze was zo blij met de aanmoediging die ze van Shanda kreeg waardoor ze meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Ik denk dat veel van deze jongeren thuis geen support krijgen van hun ouders en daardoor een laag zelfbeeld hebben. Dit zet me heel erg aan het denken, dit is voor ons in het Westen zo vanzelfsprekend. Thuis, op school of op de sportclub worden onze jongeren omringd met ouders, coaches en mentors die ze aanmoedingen en uitdagen om het beste uit zichzelf te halen waardoor ze zich kunnen ontwikkelen en kunnen groeien. Voor veel kinderen is dat hier niet weggelegd, ze moeten werken of helpen met het opvoeden van jongere broertjes en zusjes en worden aan hun lot overgelaten. Alyson en ik hebben tegenover ons appartement twee klimrekken staan waar iedere dag tientallen kinderen spelen. Ik denk dat wij afgelopen weekend voor het eerst een vader in de buurt van het klimrek hebben gezien om zijn kind aan te moedigen!!!
Juist hierom is het zo belangrijk dat er non-profit organisaties zijn zoals Project Hope UK, die met een journalisten academie, leiderschapstraining, of soms alleen maar met een luisterend oor en een schouderklop, jongeren aanmoedigen en stimuleren om hun dromen waar te maken. Gelukkig worden we hierbij geholpen door veel mensen met het hart op de juiste plaats. Alle journalisten die ik de afgelopen weken heb ontmoet, hebben hun tijd belangeloos beschikbaar gesteld om ons te helpen met deze academie. De jongeren zijn ze ontzettend dankbaar dat ze een kijkje in hun keuken hebben mogen nemen en ik ben blij te kunnen zeggen dat iedereen zijn hulp voor volgend jaar heeft toegezegd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten